Samenvatting

Snowdonia is het verhaal over de terugkeer naar de plek waar mijn enthousiasme voor het bergwandelen geboren werd, samen met mijn dochter die een duidelijk afwijkende kijk op bergen heeft. Deze verkenning van Noord-Wales met zijn bergen, meren en boeiende kust levert een reportage op die een recreatieve kijk geeft op nationaal park Snowdonia en niet zozeer een naturalistische. Dat is de rode draad van alle 26 artikelen die ik over Europese nationale parken heb geschreven.

 

Fragmenten uit het artikel

Mijn liefde voor het bergwandelen begon in Wales, niet in de Alpen. En het was daar, in het Snowdonia national park, dat de vonk van de fotografie oversloeg. Voor het eerst maakte ik geen vakantiefoto’s meer maar een reportage, inclusief verhaal. Nu ik het teruglees geloof ik niet dat mijn vrienden er een groot plezier aan beleefden, toen zij het tijdens mijn diavertoning moesten aanhoren. Te lang van stof en veel te enthousiast. Maar wat wil je: ik was zeventien en had net twee dingen ontdekt die mijn leven zouden veranderen.

Op de fiets arriveerden we in Wales, Emile en ik. Maar toen we eenmaal begonnen met bergwandelen kwamen onze tweewielers de stalling niet meer uit. Ook Emile is later fotograaf geworden. En ook bij hem begon het allemaal op de Glyder Fâch.

Als eerste beklommen we echter de Tryfan. Pure hoogmoed, want uitgerekend de Tryfan is de enige berg van Snowdonia die je niet zonder handen en voeten op komt. Maar het had ons te pakken en er was geen weg meer terug. >>> <<< Toen gebeurde het. Wolken pakten samen, we kwamen in de mist terecht, onze route over de graat van de Glyder Fawr naar de Glyder Fâch kwam los te staan van de rest van de wereld. Ineens doemden ze op uit de mist, de vlijmscherpe steenplaten en -pilaren, alsof duizend messen uit de aardkorst omhoog geschoten waren: Castell y Gwynt. Een burcht, zo kon je het inderdaad ook noemen, en wat voor één! Als je nadacht over wie het gebouwd zou kunnen hebben begon je te begrijpen waarom Wales zo rijk was aan mysterieuze verhalen en legenden. We pakten onze camera’s en hielden voorgoed op vakantiefoto’s te maken. >>>

Prettig gestoord

<<< de graat van de bergkam was zo scherp dat we er ons alleen een koorddanser met een paraplu bij voor konden stellen. Dus gingen we onderlangs, onze handen over de graat verschuivend, met onze voeten lagerop houvast zoekend. Dat is dus ook bergwandelen, ontdekten we: voorzichtigheid, zelfkennis, tot waar en niet verder? We werden ingehaald door een meisje, een jaar jonger dan wij, dat op gympen en zonder paraplu over de richel danste, alsof het om een stoeprand ging. Gestoord of fantastisch? Prettig-gestoord, besloten we, en brachten de rest van de vakantie met haar door.

 

Nu, vele jaren later, trek ik opnieuw met een jongedame door het Welshe landschap: mijn dochter Olga. Maar er is een verschil: bergwandelen is niet haar hobby. Vanaf een afstand vindt ze de bergen prachtig, maar om er hijgend en zwetend in te trekken? Deze reis heeft dan ook licht opvoedende ambities. >>>

<<< Het weer is zo fantastisch de volgende ochtend dat de stranden een onweerstaanbare aantrekkingskracht op Olga uitoefenen. Wetend dat de essentie van Snowdonia in de bergen ligt word ik overvallen door schuldgevoel. Ik krijg het niet over mijn hart om lui op het strand te gaan liggen, ver van mijn onderwerp - het park - verwijderd. Maar als ik de kaart uitvouw zie ik dat de hele kustlijn van Tywyn via Barmouth tot voorbij Harlech binnen mijn werkgebied valt! Olga krijgt haar zin en de bergen kunnen nog een dagje wachten.

Puur natuur

Ten westen van Coed-Ystumgwern is de kuststrook het natuurlijkst. De wandeling erheen voert ons via een verwilderd poldertje naar een brede strook vrij stuivende duinen, vol bloemen en prikkelende geuren. Uiteindelijk ligt het strand voor ons, breed en schaars bevolkt door nog schaarser geklede mensen: een naaktstrand! Olga kijkt me streng aan, alsof ik het erom gedaan heb. Mollige vrouwen en dunne mannetjes wisselen elkaar af, wit zoals alleen Engelsen kunnen zijn. Puur natuur weliswaar, maar appetijtelijk kan ik het niet vinden. Ik concentreer me dus maar op mijn Snowdonia-literatuur. Olga knijpt haar ogen dicht en geeft zich over aan de zonnestralen. >>>

<<< We klimmen over hekken, struinen door tuinen. Uiteindelijk, op het terras van een prachtig gelegen pand, vind ik het perfecte zicht. Terwijl ik het op de film vastleg voel ik me nogal gegeneerd, zeker als ik uit mijn ooghoek de eigenaar van het pand naar buiten zie komen. Als indringer op andermans terrein verwacht ik een scheldkanonnade. Maar ik heb geen rekening gehouden met het Britse gemoed. “That’s what I thought too: I have the best view around Harlech. Come on in. Fancy a cup of tea?”

 

De volgende dag is het zover: we gaan de bergen in. De top van Cader Idris is het doel, de meest tot de verbeelding sprekende berg van Snowdonia’s zuiden. Als dank voor het dagje zee gisteren heeft Olga niet tegengesputterd. >>> <<< Niet veel later halen wij de herenclub in, die zich duidelijk opmaakt voor een pauze. “Heren, u hebt het bos nauwelijks verlaten of u last al een rustpauze in?” De oudste, met het onmiskenbare uiterlijk van een lord, wijst op zijn horloge. “Tea-break,” verbetert hij me, ondertussen een gebloemd porseleinen theekopje uit zijn rugzak halend. Daarna volgt het schoteltje en dan de thermosfles. Op onze verbaasde blikken reageert hij: “Denk niet dat we moe zijn. We houden gewoon de cultuur in ere. The empire mag dan gevallen zijn, aan de thee houden we vast.” >>>

Sir Edmund Hillary

<<< Ik wil Olga de Glyder Fâch laten zien, waar mijn fascinatie voor de fotografie begon. Maar als we er aankomen stortregent het. We duiken dus het Pen-y-Gwryd hotel in, het beroemdste bergbeklimmersonderkomen van Wales, dat aan de voet van de Glyders ligt. Dit was de trainingsbasis van Sir Edmund Hillary’s Mount Everest-team dat in 1953 als eerste het dak van de wereld beklom. Het interieur bestaat uit nissen, gevat in hout. Verweerde bergschoenen van beroemde klimmers hangen aan het plafond.

Als de regen niet van wijken weet zijn wij het die vertrekken. In Engeland kun je je bij weersomstandigheden als deze maar beter voorbereiden op een dagje voor de haard. In Wales is meer optimisme op zijn plaats. Het zijn de bergen die de regen uit de wolken kietelen, op een westenwind aangevoerd over de Ierse Zee. Maar voor de wolken zich leegstorten zijn zij de kust al gepasseerd. Op naar de zee dus!

Waar de Vale of Ffestiniog uitmondt, opnieuw in een brede getijde-trechter, ligt Portmeiron. Vanaf de overkant van het water gezien lijkt het een normaal dorp, zij het ongewoon pittoresk gelegen. Loop je erin rond dan geloof je pas dat dit de folie is van een excentriek: de Engelse industrieel Sir Clough Williams-Ellis. Nog het meest ademt het plaatsje de sfeer van Italië, met zijn mediterrane, pastel gesausde gevels, zijn zuilen, barokke balustrades en een campanile. Zelfs de zon schiet te hulp. >>>

Badplaats Llandudno

Mijn favoriete badplaats is Llandudno. Ongeschonden Victoriaans van bouw liggen de hotels als aan de boulevard van Nice. Ook hier priemt een pier de zee in, maar dan voorzien van Engels volksvermaak. Meeuwen vangen behendig de resten fish & chips op, het geluid van videospellen mengt zich met dat van brekende golven. Het kan echter de sfeer van statige elegantie niet doorbreken, het voegt er een vrolijke noot aan toe. Llandudno wordt geflankeerd door Great Ormes Head. In het Welsh betekent ormes draak en inderdaad lijkt het of zich hier de rug van een zeemonster uit het water verheft. >>> <<< Het uitzicht reikt van ver op zee tot diep in Snowdonia.

En daar zien we gebeuren waar ik al dagen op hoop. De grauwe soep boven de toppen breekt open. We snellen het binnenland in. Voor de Glyder Fâch is het te laat, maar niet voor een rondje om de twee meren van Llyndau Mymbyr bij Capel Curig, waarin zich het hoefijzervormige Snowdonmassief spiegelt. >>> <<< Brengen hoefijzers geen geluk? Een beetje zon misschien? Laten we het hopen, want morgen is onze laatste dag. En de Glyder Fâch wacht.

Om half zeven schuif ik de gordijnen open. Nevels kruipen over de bloembedden van ons guesthouse, motregen druipt over de vensters. Geen berg te zien. “Natte boel,” verzucht ik. Olga, nog in haar bed, mompelt: “Wat jammer.” Klinkt dat niet een beetje gemaakt? “Toen de Glyder Fâch mijn leven een beslissende wending gaf was hij ook in mist gehuld!” “Hm hm,” hoor ik, terwijl ze zich onder het warme dons omdraait. “Je moet  Castell y Gwynt gezien hebben voor je Wales verlaat!” Ik probeer haar onder het dekbed uit te krijgen. “Je hebt die berg al gezien,” merkt ze slim op, “en mooier dan toen kan het nooit worden.”

 

---

Alle rechten voorbehouden. Elke vorm van reproductie, inclusief kopiëren of bewaren van digetale beeldbestanden of tekst, is verboden zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur/fotograaf.

Deze reportage werd met een andere tekst in REIZEN MAGAZINE gepubliceerd, het reisblad van de ANWB. De bovenstaande versie vond zijn weg naar de weekend bijlage van KNACK, het Belgische opiniemagazine.

---

back to top